Libros publicados

Poida ser que teña algo de dióxenes, non o vou negar. Dis que é por falta de afecto, non digo que non; aínda que eu creo que é máis por falta de cartos ou, no seu caso, por falta de querer gastalos. Tampouco é que collera tantas cousas: dúas cadeiras, non, tres cadeiras, dúas de madeira e unha de metal, esta era máis ben para xardín pero eu téñoa na entrada para deixar o bolso, unha mesa de televisión destas dos setenta que tiñan unha táboa de formica, que eu cambiei por unha de pino e que, en definitiva, convertín nunha mesa de ordenador, un marco dun espello de forxa, e porque o pensei tarde que se non tería a mesiña a xogo, unha cadeira con brazos tapizada con flores grandes, unha mesiña auxiliar que tiña as baldas de cristal afumando, que tamén cambiei por taboleiros de pino porque a collín con moito aire disimulando a vergoña con finxida indiferencia, unha xaula de pé para paxaros e unha mecedora.

Non é que haxa que ter un talento especial, un pouco de agudeza para distinguir unha cousa posta a carón do colector porque non cabe dentro, dunha cousa posta a carón do colector porque non hai onde aparcar e a segunda fila pegada a un colector parece menos segunda fila. Isto é fundamental.

A verdade é que me confiei, pensei que era unha experta e metín a zoca. Pasa co exceso de confianza.

Aquela era unha cadeira con brazos BONITA, con ese certo encanto do abandono, que case facía xogo ca outra que collera había uns meses. Estaba algo desfondada, desfondada de todo en realidade, víanse dous dos resortes perforando o tapizado dos baixos. Deille unha volta, comprobei que non tiña traza e collina. O que ven sendo o procedemento normal.

Despois, na casa, procedín a facer unha avaliación máis detallada dos danos. Traza non. Tapicería ben, algo roñosa pero ben. Patas para arriba, tea do fondo esfiañada. Tamén ¿a quen se lle ocorre? os resortes eran gordos coma os que emprega Dick Rañas para adiantar e o enxeñeiro que deseñou o fondo pretendía contelos cun anaco de tea floreada.

Con paciencia quitei todas as grampas que cosían a tea á madeira, retirei o tapizado, desatei os cordeis que endereitaban os resortes e saqueinos. Paseille o aspirador, un pano húmido, o limpador de tapicerías, o limpador de madeira, aclarei o limpador de madeira, aclarei o limpador de tapicerías, deixeino airear para que secase e recollín todos os restos porque ser son agarrada pero moi limpa. As grampas pasaron a toda velocidade polo tubo do aspirador, pero o anaco de tapicería atascouse, a aspiradora tiraba con ansia pero a condenada tea era dun resistente... aínda ía ter razón o carallo do tapiceiro.

E non pasou, veña a apagar a aspiradora, veña a tirar do anaco de tea para fóra, veña a tirar, e sal dunha vez, e non da saído. E saíu por fin, e dei co cu no chan. Caíanme os regos de suor pola cara abaixo e tívenme que secar, e sequeime co que tiña máis a man, o anaco de tea, claro. Noxento. Seino. Decateime tarde, cando ulín aquela mixtura de pechado, humidade e óxido. Déronme arrepíos ¿e se aquel ulido non procedía exactamente do que eu deducía? ¿e se aquela cor marrón non procedía dun tinte? ¿e se collía a tiña?

Doume en picar todo o corpo, sentín a urxencia de ir lavarme, mais non o fixen porque cando estaba mirando a tea con cara de noxo vin que tiña algo escrito. Curiosidade gana a noxo. Estendín o lenzo e recompuxen os fíos desbocados para conseguir ler con claridade o que poñía:

NIN POTE NIN CALDEIRO

PARA TI O DEMO ENTEIRO